Rozważania pochodzą z książki "Z Jezusem Szczęśliwi codziennie", autorstwa s. Anny Kawa, urszulanki Unii Rzymskiej i ks. Józefa Stali, kapłana diecezji tarnowskiej. Rozważania można zaprenumerować w formie maila. Książka została wydana przez Dom Wydawniczy Rafael"Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego... Oni uwierzyli, a wy nawet później nie opamiętaliście się, żeby uwierzyć" (Mt 21,31-32). Pan Jezus wzywa nas stojących wokół ołtarza Eucharystii trwających w adwentowym oczekiwaniu do krytycznego spojrzenia na samych siebie, do spojrzenia w prawdzie. Grozi nam, żyjącym w przekonaniu o swojej doskonałości, wielka hipokryzja. Ona usypia czujność i wrażliwość na dramat grzechu. Każdy grzech jest gwałtem zadanym miłości. Wzbudźmy w sobie świadomość niedoskonałości.
2. Myśli św. Jana VianneyaJesteśmy czymś wielkim i jesteśmy niczym. Nie ma nic większego od człowieka, nic od niego niższego, gdy spojrzymy na ciało. Człowiek zajmuje się swym ciałem, jakby tylko o nie miał się troszczyć, a przecież to nim właśnie ma wzgardzić (Myśli, s. 243)
3. Nauczanie Ojca Świętego Jana Pawła II"Wszystkie te działania należy oczywiście realizować w sposób właściwy chrześcijaństwu: przede wszystkim powinni się włączyć w nie wierni świeccy, realizując właściwe sobie powołanie, ale nie ulegając nigdy pokusie sprowadzenia chrześcijańskiej wspólnoty wyłącznie do roli instytucji socjalnej. W szczególności relacje ze społecznością świecką winny zawsze kształtować się w sposób respektujący jej autonomię i kompetencję, zgodnie z zaleceniami nauki społecznej Kościoła. Wiadomo, jak wielki wysiłek podjęło Magisterium kościelne, zwłaszcza w XX wieku, aby odczytywać rzeczywistość społeczną w świetle Ewangelii i przez swoje coraz bardziej konsekwentne i organiczne wypowiedzi przyczyniać się do rozwiązania kwestii socjalnej, która zyskała już rozmiary planetarne. Ten aspekt etyczno-społeczny jawi się jako nieodzowny wymiar chrześcijańskiego świadectwa: należy odrzucać pokusę duchowości skupionej na wewnętrznych, indywidualnych przeżyciach, którą trudno byłoby pogodzić w wymogami miłosierdzia, a ponadto z logiką Wcielenia i ostatecznie nawet z chrześcijańską eschatologią. Choć uświadamia nam ona względność historii, nie zwalnia nas bynajmniej z obowiązku budowania jej. Szczególnie aktualne pozostaje w tym kontekście nauczanie Soboru Watykańskiego II: <
